Stationsplein (bij het Waterornament)

Zeven keer zeven is? Juist: negen-en-veertig. De grote blikvanger van dit plein is niet het plein, maar het witte Bollendak. De pillenstrip, het bubbeltjesplastic, de eierdoos, de poffertjesplaat, geef het een naam, iedereen herkent het tegenwoordig. Maar niet iedereen denkt daarbij aan de rekensom van zeven keer zeven. Maar waarom dan die som? Kijk maar eens rond: hoeveel pilaren tel je? En kijk dan eens omhoog, naar die bollen in het dak. De doorsnede van elk van die bollen krijg je cadeau: die is zeven meter. En hoeveel bollen tel je? Het aantal pilaren x de doorsnede van de bollen = het aantal bollen.

Die bollen zijn eigenlijk ballonnen van een speciale folie, ontwikkeld in de ruimtevaarttechnologie. Bollen van hard kunststof of glas zouden te zwaar zijn om zo’n groot licht dak te kunnen maken. Daarom lichtgewicht ballonnen van speciale folie waar geen vuil, zoals vogelpoep en stof, aan blijft kleven. Die grote ballonnen zijn gevuld met lucht. En de luchtdruk wordt op peil gehouden met kleine elektromotoren. Dit heeft af en toe onderhoud nodig. Je zou denken dat ze voor zo’n high-tech dak ook een high-tech onderhoudsplan zouden hebben, en dat klopt… niet helemaal. Boven de grote, chique, witte entree van Hoog Catharijne ligt vlak achter de gevelrand een ladder. Een onderhoudsmonteur kan deze ladder overeind zetten, tegen de rand van het witte bollendak, zichzelf vastklikken aan een leeflijn, en dan zo naar boven klimmen voor onderhoud aan de installaties in het dak. Want waarom technisch moeilijk doen, als het makkelijk kan?